Gisteren begon de SPC gelukkig te lopen (als een tierelier) Er moest zo'n 80 ml per uur uit komen. Soms kwam er zelfs 170 ml per uur uit.
Op 21 juni eerst bloedprikken, dan de SPC dichtzetten en kijken of Raquel gewoon kon plassen.
Nou dat ging ook allemaal goed. 185 ml geplast! Toen mocht dus ook de SPC er uit.
Sorry, maar alle namen van de artsen kan ik niet onthouden, in ieder geval probeerde de dokter de SPC er uit te halen; eerst het ballonnetje wat in de blaas zat leegzuigen en dan trekken. Dat deed pijn, dat deed nog meer pijn en nog meer. De dokter wil er niet zo hard aan trekken als dat een Uroloog dat zou doen, dus contact opgenomen met de Uroloog. Hij was druk bezig op de OK, maar gelukkig kwam hij toch om kwart voor twaalf. De uroloog had tijdens de operatie dit deel waargenomen, dus hij wist precies hoe het van binnen zat en hoe hard hij kon trekken. Hij trok hem er zo uit, was wel pijnlijk en daarna lekte de wond.
Dankzij de verpleging kwam dit ook goed, de gaasjes die zij gebruikten waren zo snel doordrenkt, dat we maar een luier gebruikten.
De zaalartsen, de verpleging, dr. Cransberg, Caro kwamen allemaal nog even langs om afscheid te nemen.
Om half 2 kwam ook Roser om de verpleging te bedanken en afscheid te nemen.
Vrijdag op controle en dinsdag weer. In het begin 2 keer per week dus, de grootste risico's voor een eventuele afstoting zijn in de eerste maand. Mocht dat gebeuren dan is dit vaak met medicijnen nog te redden.
Maar in het kort : Nu zijn we thuis!!!!
Het klinkt raar, maar we denken met plezier terug aan de tijd in het ziekenhuis. Volgens zeggen van Raquel "op enkele pijnlijke momenten na". Op de ingevulde enquete hebben we dan ook als eindcijfer een 9 gegeven, niets dan lof!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten